Chyba nie muszę pytać, który przycisk chciał(a)byś nacisnąć. Problem w tym, że wielu z nas – zupełnie nieświadomie – wybiera właśnie ten drugi. Sama wielokrotnie go naciskałam, frustrując się, że „ja tu się staram, a uczniowie pytają, ile jeszcze do końca lekcji”. Dlaczego to właśnie ten przycisk tak często wygrywa?

Gdy byłam uczennicą, początek lekcji wyglądał zawsze tak samo: sprawdzenie obecności, praca domowa, temat na tablicy. Procedura. Rutyna. Nuda. Byłam przekonana, że tak po prostu musi wyglądać nauka. Na studiach również – pisząc konspekty – ani razu nie usłyszałam, jak istotne są pierwsze minuty zajęć. Zawsze zaczynało się od standardu: czynności porządkowe, zapisanie tematu…

Dopiero kiedy sama stanęłam po drugiej stronie tablicy, zobaczyłam, jak jeszcze przed chwilą pełni życia uczniowie w kilka minut potrafią zamienić się w biernych obserwatorów, zrozumiałam, że trzeba coś zmienić, bo męczymy się wszyscy. Nie wiedziałam jeszcze, że mózg ucznia jest jak mięśnie sportowca: zanim wykona sprint, potrzebuje rozgrzewki. A przecież lekcja to też trening – tyle że nie mięśni, a umysłu.

Dlaczego więc w sporcie rozgrzewka jest oczywista, a w szkole wciąż traktowana jak fanaberia? Mózg nie lubi nagłych skoków z „nicnierobienia” w tryb pełnego skupienia na zawołanie. Potrzebuje mostu – chwili na przestrojenie uwagi, sygnału, że warto się zaangażować. Jeśli tego nie dostanie, oceni (w ułamku sekundy!), że nie musi inwestować energii.

Co więcej, zdecydowanie łatwiej jest utrzymać ciekawość i skupienie, gdy rozpalimy je na starcie, niż walczyć o nie po tym, jak uczniowie już „spisali” lekcję na straty. Tak jak ognisko – łatwiej podtrzymać płomień niż rozpalać je od zera.