Szkoła jako miejsce, w którym jesteś widziany

Zanim pojawią się strategie, reformy i działania systemowe, konieczne jest uznanie najbardziej podstawowej potrzeby: potrzeby bycia widzianym. To pragnienie nie jest zarezerwowane tylko dla dzieci. Dotyczy również nauczycieli, którzy zbyt często są traktowani jak tryby w machinie systemu edukacyjnego. Pragnienie bycia ważnym, zauważonym, potraktowanym z szacunkiem i uwagą – to uniwersalna potrzeba człowieka.

Dzieci przychodzą do szkoły z całym spektrum emocji i doświadczeń. Niektóre z nich trudno nazwać. Często nie potrafią wyrazić, co je boli, czego się obawiają, z czym sobie nie radzą. A jednak to właśnie te niewidoczne procesy wewnętrzne wpływają na ich zachowanie. Milczenie, bunt, pozorne lenistwo – to często sygnały, że dziecko nie czuje się bezpiecznie lub że jego potrzeby są pomijane.

Jak powiedział jeden z uczniów:
Najbardziej lubię w szkole to, że ktoś mnie codziennie wita po imieniu. Wtedy wiem, że jestem tu naprawdę.

Ta pozornie drobna czynność – powitanie dziecka po imieniu – jest znakiem, że ktoś je widzi. To nie wymaga specjalnego programu. Wymaga obecności. Uważności. I wewnętrznej decyzji, że człowiek w szkole jest ważniejszy niż procedura.

Relacja to fundament szkoły. W relacji rodzi się zaufanie, a z zaufania – rozwój. Nauczyciel, który zaczyna dzień od spojrzenia uczniowi w oczy i krótkiego „jak się masz?”, daje mu sygnał: jesteś widziany. Takie powitanie może zmienić cały dzień. Czasami wystarczy jedno zdanie, by złagodzić napięcie, a nawet uratować relację. I nie tylko uczeń potrzebuje takiego gestu. Nauczyciel również. W szkole, która dba o wszystkich, powitanie staje się rytuałem: wspólnym, codziennym znakiem troski.