Czy na pewno zawsze tak było? To może zacznę inaczej. Czy słyszeliśmy ciszę, kiedy każdy czekający na zamówiony posiłek spoglądał w ekran swojego telefonu? Czy może nie słyszeliśmy jej, bo dodatkowo mieliśmy na uszach słuchawki? Czy nagrywaliśmy każdy krok albo wypowiedź dzieci? Czy zrobiliśmy najmłodszym setki zdjęć, które umieściliśmy w social mediach? Czy zapytaliśmy ich o zgodę?
A na koniec – czy daliśmy im dobry przykład, rozsądnie używając telefonu?

Dyskusja o wpływie telefonów na funkcjonowanie nas wszystkich toczy się od dłuższego czasu. Powstało już dość sugestywne określenie „cyfrowy autyzm”. Opisuje ono trudności w kontaktach społecznych zauważane u tych dzieci, które spędzają bardzo dużo czasu przed wszelkiego rodzaju ekranami.
Nie jest to oczywiście diagnoza medyczna. Chodzi jedynie o zauważone podobieństwa. Dzieci, które za bardzo skupiają się na świecie cyfrowym, zaczynają gorzej czuć się w grupie społecznej. Z czasem unikają kontaktu twarzą w twarz. Kontakt wzrokowy staje się wyzwaniem.

Nietrudno się domyślić, że „cyfrowy autyzm” utrudnia współpracę w grupie rówieśników. Odczuwanie empatii czy mówienie o swoich uczuciach staje się dla dziecka wyzwaniem. Traci ono koncentrację, ma coraz większe kłopoty z dokończeniem zadań. Myśl o braku telefonu sprawia, że staje się nerwowe.
Przebodźcowanie wpływa na codzienne funkcjonowanie nie tylko dziecka, ale też rodzica, który staje się bezradny w obliczu narastających problemów swojej pociechy. Czasem też nie zastanawia się nad konsekwencjami tej sytuacji, gdyż z powodu codziennego pośpiechu i wielu obowiązków nawet nie zauważa lub nie ma świadomości narastającego problemu.