1. KIEDY SYSTEM NIE WSPIERA

Szkoła, w której wielu z nas pracuje, przypomina czasem „plan panoptykonu” – przestrzeń, w której wszystko widać, ale nikt nie czuje się naprawdę zauważony. Nauczyciel jest obserwowany z każdej strony: przez dyrekcję, rodziców, uczniów, a często też przez siebie nawzajem. W tej sieci oczekiwań i ocen łatwo się zagubić.

Raporty o edukacji rzadko poświęcone są nauczycielom. Tymczasem to od ich kondycji psychicznej zależy klimat szkoły i dobro dzieci. Według danych aż 30% osób zgłaszających się po pomoc w sprawach mobbingu to nauczyciele. To sygnał, że system nie działa tak, jak powinien – ale też przypomnienie, że nie możemy czekać, aż ktoś nas uratuje.

2. DOBROSTAN ZACZYNA SIĘ OD SIEBIE

Dobrostan to nie nagroda, którą można dostać – to efekt codziennych wyborów. Psycholożka prof. Ewa Trzebińska zwraca uwagę, że pięć cech szczególnie wspiera nasz dobrostan: miłość, wdzięczność, ciekawość, nadzieja i witalność. Do tego warto dodać samoakceptację, poczucie sensu i pozytywne relacje z innymi.

To nie są wielkie słowa, tylko codzienne działania: zatrzymanie się na chwilę, rozmowa bez ocen, oddech między lekcjami, świadome „nie” dla rzeczy, które odbierają nam energię. Dobrostan to nie luksus – to warunek, by móc dawać innym.